Είμαι παιδί μεγαλωμένο στην Αθήνα, σε μια οικογένεια που με προστάτευε αρκετά.
Στα σχολικά μου χρόνια, ένιωθα ότι έτρεχα να ξεφύγω από το τέρας, ότι βρισκόμουν σε μια ατέρμονη διαδικασία σύγκρισης και είχα πάντα την πεποίθηση πως «αν δεν είμαι καλή, όλοι θα με κρίνουν».
Είμαι ευγνώμων όμως, για εκείνες τις φωτεινές στιγμές, γεμάτες από γέλια, αγκαλιές και φιλική αγάπη.
Η ενηλικίωση με έφερε αντιμέτωπη με την σκληρή πραγματικότητα. Έπρεπε να ζήσω μόνη μου, μακριά από την οικογένεια μου. Ανασφάλεια, άγχος και φόβος πως δεν θα τα καταφέρω. Ευτυχώς δεν κράτησε για πολύ, γιατί σύντομα και για πρώτη φορά ( τότε) άφησα τον εαυτό μου ελεύθερο να εκφραστεί, με άκουσα, έμαθα να στηρίζομαι σε εμένα, έκανα τις δικές μου επιλογές, φάνηκα για πρώτη φορά ικανή και δυνατή.
Η καριέρα δεν ήταν, για πολλά χρόνια, προτεραιότητα μου. Αγάπησα στα 20 και έβλεπα μόνο την οικογένεια. Επέλεξα δουλειές μόνο για να έχω εισόδημα. Έτσι τα πρώτα χρόνια της εργασιακής μου εμπειρίας χαρακτηρίζονται από πίεση, απογοήτευση, ματαίωση, άγχος. Όλα αυτά εκδηλώθηκαν σαν πόνοι στο σώμα μου. Άφηνα τον εαυτό μου να πιέζεται για να είμαι σωστή απέναντι στους άλλους.
Κατα πόσο όμως, ήμουν σωστή απέναντι στον εαυτό μου;
Κάπου εδώ ήρθε η αφοσίωση στην οικογένεια μου. 4 χρόνια εκτός δουλειάς, full time μαμά, επιλόχειος κατάθλιψη μετά την 2η γέννα. Δεν άργησαν να έρθουν οι σκέψεις πως δεν προσφέρω στην οικογένεια μου ( οικονομικά). Δεν σου κρύβω πως αμφισβήτησα ότι θα μπορέσω να ξανά βρω καλή δουλειά. Ώσπου η επόμενη εργασιακή μου εμπειρία ήταν καθοριστική.
Έπεσα με τα μούτρα και απέδειξα στον εαυτό μου ότι μπορώ να ξανά μπω σε νέο εργασιακό περιβάλλον. Μου αρέσει να επικοινωνώ με κόσμο, να συνεργάζομαι, να λέω την άποψη μου και να διεκδικώ όσα μου αξίζουν. Σήκωσα ξανά το κεφάλι ψηλά. Αποφάσισα πως εγώ όχι μόνο αξίζω να δουλεύω σε καλύτερο περιβάλλον, αλλά μπορώ και να βοηθήσω ανθρώπους και εταιρείες να αναπτυχθούν.
Μου αρέσει πολύ να ενώνομαι με ανθρώπους, να ακούω τις ιστορίες τους, να δημιουργώ εικόνες για την ζωή τους μέσα από τις αφηγήσεις τους, να τους κοιτώ στα μάτια και μέσα από την δική μου συμβολή να παίρνουν δύναμη για το μέλλον τους.
Σήμερα, μετά και από την εκπαίδευση μου στο coaching, στέκομαι δίπλα στην Μαρία, της κρατώ το χέρι και νιώθω περήφανη για το ταξίδι που έχει κάνει μέχρι τώρα. Την στηρίζω και την επιβραβεύω, την ακούω και την αισθάνομαι. Τώρα πλέον, με αναγνωρίζω.
Ξέρω…βρίσκεις κομμάτια του εαυτού σου στην παραπάνω ιστορία. Για αυτό μην κοντοστέκεσαι άλλο.