Όταν ήμουν στο δημοτικό, με πονούσε η κοιλιά μου κάθε φορά που αγχωνόμουν. Ζητούσα να πάω σπίτι και όταν αυτό γινόταν μαγικά εξαφανιζόταν ο πόνος. ( Ακόμα δεν με πιστεύουν για αυτό τον πόνο)

Το πρώτο εξάμηνο ως φοιτήτρια, το πέρασα περισσότερο στο πατρικό παρά στο φοιτητικό μου σπίτι. ( Πίστευαν πως δεν μπορούσα να τα καταφέρω μόνη μου )

Στα 25 μου πήγα σε Ψυχολόγο και αμφισβητήθηκε η ανάγκη μου να “ανακαλύψω” τον εαυτό μου. ( Δεν είχα πρόβλημα, απλά ήμουν πιο ευαίσθητη)

Στα 27 μου όταν δήλωσα πως θα παντρευτώ, ήμουν πολύ μικρή για να ξέρω τι θέλω. ( Με τα λεφτά που παίρνεις περιμένεις να ζήσεις; )

Το μεγαλύτερο εμπόδιο στην ζωή μου ήταν ότι ποτέ κανένας δεν πίστεψε στις δυνατότητες μου. (Άρα ούτε και εγώ στις δικές μου)

Έτσι για αρκετά χρόνια άφησα τον εαυτό μου στην αφάνεια. Εργάστηκα σε εταιρείες που δεν αξιοποιούσαν την δυναμική μου, μεγάλωνα τα παιδιά μου χωρίς να είμαι σίγουρη για το αν είμαι καλή μαμά, στεκόμουν δίπλα στον άντρα μου χωρίς να είμαι σίγουρη ότι είμαι άξια σύζυγος.

Ζούσα την ζωή μου χωρίς να την ευχαριστιέμαι.

Ώσπου μια μέρα κοίταξα τον εαυτό μου στον καθρέπτη και αναρωτήθηκα «Πιστεύεις πραγματικά πως αυτή η ζωή σου αξίζει; »

Όταν παραιτήθηκα μετά από λίγο καιρό από την τότε εργασία μου, κάποιοι είπαν « Καλά, ποια νομίζει ότι μπορεί να γίνει; »

ΜΠΟΡΩ & ΘΑ ΓΙΝΩ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΜΟΥ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΙ

Δεν θα σου πω ότι δεν αγχώθηκα, ούτε πως η διαδρομή μου ήταν εύκολη, θα σου πω όμως το εξής, επειδή πίστεψα σε εμένα βγήκα από το σκοτάδι και πέρασα στο φως!

ΑΚΟΥΣΑ ΜΟΝΟ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ.

ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΗΚΑ ΤΗΝ ΔΙΚΗ ΜΟΥ ΚΡΙΣΗ.

ΣΤΗΡΙΧΤΗΚΑ ΣΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΔΥΝΑΜΕΙΣ.

Είμαι σήμερα εδώ για να σε βοηθήσω να βρεις ποιος πραγματικά είσαι. Θα πιστέψω σε εσένα και θα είμαι ο σύμμαχός σου για να γίνεις ό,τι ΕΣΥ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΠΩΣ ΑΞΙΖΕΙΣ.

*Η φωτογραφία αυτή τραβήχτηκε το καλοκαίρι εκείνο που άρχιζε να αλλάζει η ζωή μου. Αυτό το ξέγνοιαστο και φωτεινό χαμόγελο θέλω να «φορέσεις» και εσυ φέτος το καλοκαίρι.